Video game Characters, love em or hate em. Super Mario is zelfs bij je ouders en misschien zelfs bij je opa en oma bekend. Zelda heeft ook veel fame en glorie verworven. Ook Lara Croft is geliefd bij veel gamers. Toch zijn dit niet de characters die bij onze luisteraars blijven hangen als geliefde of gehate video game character. Bij onze luisteraars (en ook bij Johan en Sven) is een gedegen onderbouwing en het kunnen verplaatsen in de character van belang om te kunnen spreken van liefde of haat. Johan en Sven en de luisteraars hebben hier een duidelijke mening over. En dat deze behoorlijk uit elkaar lopen moge duidelijk zijn. Het levert dan ook een zeer diepgaand en interessante discussie op.

Verder nemen Johan en Sven sinds deze aflevering op met nieuwe microfoons en op een andere manier dan voorheen en zit Johan op de praatstoel. Johan heeft zelfs zoveel te vertellen, dat hij over elke categorie (videogames, films, muziek en technologie) iets heeft te melden.

Benieuwd geworden? Luister dan snel naar deze aflevering van ruim 2 uur.

Informatie:
Host: Sven
Co-Host: Johan
Lengte aflevering: 2:03:43
Datum:  31-01-2017

Deze aflevering kun je ook luisteren via:

Download MP3
SoundCloud
iTunes

Nieuw geluid

Johan en Sven zijn druk. Druk van enthousiasme wel te verstaan. De mannen hebben namelijk een nieuw geluid. Er is behoordelijk geïnvesteerd in nieuwe spullen, voor nog beter geluid. En het resultaat mag er wezen!

Praatje Podcast is overgestapt van usb condensator microfoons en opnemen met de ipad, naar dynamische microfoons, aangesloten via XLR en opnemen met de laptop. Dit alles aangesloten via een audio-interface.

Voor de mensen die de details willen weten, dit is wat er is aangeschaft:

2 x Prodipe TT1 Pro Lanen dynamische microfoon

1 x Focusrite Scarlett 2i2 (2nd gen) USB audio interface

Sven doet een poging om uit te leggen wat de voordelen zijn van deze nieuwe manier van opnemen en besluit er maar gelijk een masterclass van de maken. Johan luister met open mond naar de termen die Sven er uit slingert. Luister naar deze aflevering en oordeel zelf.

Johan op de praatstoel

Sven ziet dat Johan zit te wiebelen op z’n stoel. Oeh, oeh, ik, ik, mag ik nu dan eindelijk?? Johan heeft heel veel te vertellen. Zoveel zelfs dat hij besluit over elke categorie (videogames, films, muziek en technologie) iets te melden. Hierbij komt een nieuwe fiets, een nieuwe cd (The Glitch Mob), 2 games (Uncharted 4, en Metal Gear Solid The Phantom Pain) en The Netflix Original serie The OA aan de orde.

Geliefde en gehate video game characters

Iedere gamer heeft ze wel, characters die onder hun huid kruipen. Op een bepaalde manier maken deze video game characters een onuitwisbare indruk. Dit geldt ook voor Johan en Sven. Beide hebben hun anekdotes en verhalen klaarstaan en delen deze met de wereld. Van Lester knight tot Thomas-AT-23-6-12 en van Nathan Drake tot Kratos, alles passeert de revue. De luisteraars van Praatje Podcast werd hetzelfde gevraagd. Zij kwamen met de meest uiteenlopende game characters aanzetten. Wat gelijk opviel is de diepgang en overwegingen om tot deze characters te komen. Het getuigt van een gedegen niveau van onze luisteraars. Johan en Sven dragen de verhalen van hun vaste luisteraars met trots voor.

Top 3 Geliefde Characters van Sven

• Lester Knight Chaykin uit Another World
• George Stobbart uit Broken Sword
• Thomas-AT-23-6-12 uit Thomas was alone

Top 3 Geliefde Characters van Johan

• Nathan Drake uit Uncharted
• Kratos uit God of War
• Snake uit Metal Gear Solid

Onze luisteraars

Toejam
Ik voel veel liefde voor Lisa Shepard (Mass Effect). Met haar heb ik drie games lang meegeleefd. Zij benaderde de situaties zoals ik het zelf ook graag zou doen. De offers die ze bracht, het verhaal dat werd verteld. Ik zou willen dat het nooit was geëindigd.

Echt haat heb ik niet, dat zou geen gezonde game-ervaring zijn lijkt me. Ik heb wel altijd een onaangenaam gevoel als ik een game opstart en ene Bowser de prinses weer meeneemt. Dat uit zich wel zo dat ik Bowser nooit kies in Mario Golf, Tennis en noem het maar op. Waluigi is dan weer mijn meest geliefde ‘evil’ character. Super tof hoe die de wereld naar zijn hand probeert te zetten.

Ik heb een enorme haat/liefde-verhouding met Larry Laffer (Leisure Suit Larry). De eerste games waren briljant, fantastische humor rond dat sulletje. Maar wat hebben ze dat karakter om zeep geholpen. Die mag wat mij betreft echt permanent om zeep geholpen worden. Zelfs al wordt een eventueel volgende game fantastisch dan blijft die nare smaak achter.

Dynamike
Phew… er zijn een hele hoop characters waar ik goede herinneringen aan heb, liefde wil ik het niet noemen. Om maar iets op te noemen: Rick Dangerous. Maar ook de ninja uit The Last Ninja vind ik geweldig. Bernard uit Day of the Tentacle. Geralt uit The Witcher is ook een mooi personage. Al denk ik nu dat eigenlijk Rick Dangerous en de ninja er niet bij horen. Dat zijn eigenlijk maar sprites en geen echte personages. Ze hebben 0 persoonlijkheid, puur omdat ze geen tekst hebben of een verhaal vertellen. Ze hadden net zo goed met een ander vervangen kunnen worden en dan was de game nog steeds hetzelfde geweest.

Misschien dat Zelda wel een leuke is… Ach nee, die is altijd maar in nood. Link vind ik wel een mooie, maar klopt eigenlijk ook niet. Dat is ook elke keer een andere Link. Het is meestal niet dezelfde Link omdat er verschillende tijdslijn zijn of games zijn ineens 100 jaar later of eerder. Hmm.. lastig om een echte favoriet te kiezen.

Haat heb ik bijvoorbeeld aan Ellie uit The Last of Us. Dat kind kon ik der strot wel omdraaien. Hou. Gewoon. Je. Bek. Echt mega irritant. Kan ook voortkomen uit het feit dat ik in games sowieso een hekel heb aan compangions hoor. Ze lopen maar in de weg, doen niet wat jij wil (zie Trico uit Last Guardian) en ze lullen vaak te veel. Al zijn de compangions uit South Park: The Stick of Truth dan de enige die uit de uitzondering zijn op die regel.

Rikske
Ik vind de Zelda games geweldig en voel echt een band met die game-serie, maar eerlijk gezegd vind ik Link niet zo heel veel aan. Ook ben ik een groot fan van de Mario (2D en 3D) platformers, maar vind ik Mario en Luigi maar een beetje irritante ventjes, om over Toad maar niet te spreken. Wat dat betreft doet Rare het wat beter bij mij, Diddy Kong en in mindere mate Donkey Kong vind ik wel weer erg tof. Net zoals Conker en Banjo.
Bij de Halo serie vind ik Master Chief dan echt een bad-ass ondanks dat het een erg oppervlakkige character is, misschien is het omdat Halo mij (met de komst van de originele Xbox) toen de game uitkwam echt omver heeft geblazen.

Jake Armitage
Link is favoriet, omdat hij al 30 jaar de klus klaart!
Meest gehate wordt wat lastiger, maar ik ga voor Bowser & Donkey kong uit het SNES tijdperk. Deze etters die ik vaak vervloekte kwamen me bij Mario Kart vlak voor de finish toch nog ff voorbij.

Pius
Ondanks dat ik enorm fan ben van de Zeldaserie vind ik Link als personage heel weinig likeable. Zelda iets meer, maar zou ik ook zeker niet mijn favoriete personage willen noemen. Een aantal characters uit het Mario Universum zijn briljant (zoals Luigi, Wario en Waluigi) maar zijn toch ook geen favorieten. Amaterasu uit Okami hoort zeker bij mijn favorieten. Maar als ik 1 absolute favoriet moet kiezen dan kan dat er toch maar 1 zijn. Dat is Kirby. Ik hou enorm van vrolijkheid en Kirby straalt een intrinsieke vrolijkheid en cuteheid uit. Schotel mij iets van Kirby voor en ik krijg een smile op mijn gezicht. Dus Kirby op nummer 1 voor mij!

Het haten van game characters is bij mij eigenlijk niet echt een ding. Ik kan me echter wel vinden in @Dynamike zijn relaas. Ik heb over de linie ook een natuurlijke afkeer tegen companions in games. Er zijn uitzonderingen, maar vaak is het vooral gezeik en frustratie met dat soort volk . Dat gezegd hebbend ga ik even nadenken of er een game character heb waar ik echt een afkeer tegen heb. Eerste die in me opkomt is Crash, maar dat komt vooral door zijn hoofd

Apenheul
Pfoe wat een lastige vraag, ik moet zeggen dat ik daar nog nooit over nagedacht heb omdat ik game characters vaak op een hele functionele manier bekijk en niet zozeer op een affectieve manier. Qua design houd ik erg generieke designs zoals van de characters van Overwatch (ook al heb ik die nog nooit gespeeld) en Splatoon, en Bomberman is ook een goed voorbeeld; maar dit zijn allemaal geen ‘geladen’ characters waarbij ik het idee heb dat Ik ze echt heb leren kennen als het ware.

Dus als ik bij mezelf bedenk welke characters meer diepgang hebben dan schrap ik bij voorbaat alle characters die een hele stricte narratief gedreven achtergrond hebben; dus bijvoorbeeld Nathan Drake valt al af omdat ik van de game geen kans krijg om dat karakter te verkennen, alles werd opgelegd en ik kon er niet mee in dialoog door keuzes te maken en het karakter te ontwikkelen. Ik zoek dan karakters waarbij de speler een grote mate van expressive kan hebben. Shepard van Mass Effect is al eerder genoemd en dat is een heel goed voorbeeld van wat ik bedoel, een karakter dat een achtergrond heeft, een verhouding met de wereld van het spel, maar ook door de speler verkend kan worden met verschillende speelstijlen, een skill-tree en dialoogopties. Ik heb Mass Effect echter niet genoeg gespeeld om Shepard aan te dragen,

De meest recente game die ik gespeeld heb die wel dat effect heeft is Fire Emblem Fates, en het karakter waar ik dan op duidt is het main-character Corrin. Sowieso kan de speler Corrin helemaal customizen zoals Shepard ook te customizen is; maar Corrin is zowel een projectie van de speler als een fictief karakter in de wereld van Fire Emblem. Zij is de princess van Hoshido die op jonge leeftijd gekidnapped is en opgegroeid is in het rijk van Nohr als de strateeg (speler) die een leger traint en de sociale verhoudingen tussen de troepen stimuleert.

Nu voldoet Corrin wel aan mijn zelfopgelegde eisen maar ik zou het nog steeds niet mijn favoriete karakter noemen. Volgens mij ga ik hier gewoon niet uit komen ^_^

Galious
Wat moderne games betreft, ga ik voor Geralt of Rivia uit The Witcher III. Een fantastisch neergezet character met een rijke historie, veel diepgang en een sterke persoonlijkheid. Er is eigenlijk geen andere game geweest waarin ik zoveel met de main character(s) begaan ben geraakt. Als witcher (in feite een monsterjager) heeft Geralt ook een duidelijke plek en functie in de wereld, maar eentje die je als speler vervolgens zelf in kunt vullen in allerlei aspecten: politiek, moreel, romantisch, noem maar op. Tel daarbij dat Geralt een uitstekende smaak heeft in vrouwen en een gortdroog gevoel voor humor, en je hebt een van mijn favoriete characters ooit.

Van de niet-speelbaar characters is Solaire uit Dark Souls wel een favoriet. Een sprankje optimisme en hoop in een anderszins duistere en vijandige wereld. Altijd in voor een potje jolly cooperation om anderen uit de brand te helpen, als een ware Sunbro!

Wat retro games betreft, vind ik het moeilijker. Er zijn genoeg characters die ik tof vind qua design, maar vaak zijn dat soort characters favoriet puur omdat hun games dat zijn. Op zichzelf genomen hebben die characters weinig om het lijf en dan zie je vaak dat naarmate er wordt geprobeerd die characters verder uit te werken door ze bijvoorbeeld dialogen of meer achtergrondverhaal te geven, dat dat eigenlijk alleen maar afbreuk doet aan de simpele charme van hun originele ontwerp. Een duidelijk voorbeeld daarvan is voor mij Mega Man. Ik vind de 8-bit Mega Man fantastisch, maar who cares about zijn achtergrond en de cringeworthy voice-acting die hij kreeg in Mega Man 8 hoeft voor mij al helemaal niet. Bij dat soort characters geldt eigenlijk less is more.

Meest gehate character… hmm, er zijn niet echt characters die ik zo erg haat, dat ik ze dood wens, maar er is er wel eentje waarvan ik vind dat hem inmiddels meer dan genoeg ellende is aangedaan dat hij best te ruste gelegd mag worden en dat is Sonic the Hedgehog. Die is sinds zijn hoogtijdagen op de 8- en 16-bit consoles vakkundig om zeep geholpen door Sega.

Ruud
Dekar uit Lufia II. Wat een baas

Wocli
Als het gaat om meest geliefde game karakters, heb ik een voorkeur voor stoere vrouwen:

Lara Croft – Ik speel al Tomb Raider games sinds weet ik niet hoe lang, maar zeker in de laatste twee delen krijg je veel meer een band met Lara omdat je echt meegenomen wordt in het verhaal en het karakter.

Alyx Vance uit Half Life 2 – Voelt echt als een maatje voor Gordon.

Cate Archer – Lara en Alyx zijn wel stoer, maar soms wel erg serieus. Cate, daarentegen, is meer de vrouwelijke versie van James Bond. Net zo stoer, maar ook met dezelfde tong-in-cheek humor.

Als het gaat om meest gehate game karakter, houdt ik het ook even op een vrouw. In de laatste Wolfenstein heeft Frau Irene Engel toch wel een uitwisbare indruk op mij gemaakt, zeker na het ongeluk met haar gezicht, brrrr!

Jack-deejz
Ok, mijn vorige posts waren maar halfgebakken, dus die heb ik maar doorgestreept. Ik heb er even over nagedacht, maar ik ben er geloof wel uit. Dit zijn de karakters die mij de mooiste ervaringen hebben nagelaten, en die een verhaal hebben:

1. Sareth van Dark Messiah Of Might & Magic uit 2006 op de PC vond ik wel één van de tofste karakters ooit om te spelen, ondanks alle bugs die in de game zitten. Een mooie first-person action-rpg, met een helaas nu outdated combatsystem en regelmatige game crashes. Van mij mag er een remaster komen, met alle graphics, bugs en combat verbeterd. Daar zou ik graag de volle pond voor willen betalen, heel graag.

2. Max Payne uit 2001 (voor de PC) was ook een ontzettend tof karakter om te spelen. Hij introduceerde bullet-time in games, en gaf mij de mogelijkheid intense matrix-achtige actie-scenes te maken, met clean kills terwijl ik acrobatische stunts uithaalde als toetje. Mag van mij ook een remaster van komen.

3. Amanda Ripley van Alien: Isolation uit 2014. Erg goed gedaan hoe zij eigenlijk precies in de schoenen van haar moeder komt te staan. Ondanks dat ik het spel nooit heb uitgespeeld, hoop ik dat deze franchise nog lang door blijft gaan.

Retro: Genjuro Kibagami van de Samurai Shodown serie (vanaf deel 2). Zet deze bad-ass in welke retro game dan ook en hij maakt gehakt van het spel. Maar is wel een beetje te moordlustig naar mijn smaak.

Er zijn geen karakters die ik haat, maar Imoen van Baldur’s Gate uit 1998 voor de PC vond ik wel zeer irritant.

Huishoudelijk mededeling
Sven en Johan danken de luisteraars voor hun inbreng en uiteraard iedereen die geluisterd heeft naar deze aflevering. De huishoudelijke mededelingen worden behandeld, o.a. waar Praatje Podcast allemaal de vinden is.